مقررات ملی ساختمان در تمامی کشورها قواعدی هستند که به نحوی اجرای آنها توسط شهروندان الزام قانونی پیدا می‌کند که توسط کتاب مبحث پنجم مقررات ملی ساختمان (مصالح و فرآورده‌های ساختمانی) قابل برداشت است.

ادراک مشترک کلیه عوامل و عناصر مرتبط اعم از دولت، دولت‌های محلی، مردم و مهندسان، موجب می‌گردد که منافع ملی ناشی از حفظ و افزایش بهره‌وری از سرمایه گذاری‌های ملی و همچنین حفظ جان و منافع عمومی بهره برداران ساختمان‌ها بر منافع سازمانی دستگاه‌های اجرایی و یا منافع دولت‌های محلی و همچنین منافع فوری سرمایه گذاران ترجیح داده شود.

بدیهی است توافق و التزام بر این دسته از منافع و خواسته‌ها در قالب برنامه توسعه نظام ملی ساخت و ساز تحقق می‌یابد.

از سال ۱۳۶۶ مقررات حاکم بر جنبه‌های مهندسی و فنی ساختمان (طراحی – نظارت – اجرا)، توسط وزارت راه و شهرسازی در قالب مقررات ملی ساختمان به تدریج وضع و استفاده از آن الزامی شده است.

آخرین نسخه از مبحث پنجم مصالح و فرآورده‌های ساختمانی مربوط به ویرایش سال ۱۳۹۶ می‌باشد.

اهداف کلی مبحث پنجم مصالح و فرآورده‌های ساختمانی

هدف از تدوین این مبحث، ارائه مشخصات فنی و مواد مصالح و فرآورده‌های ساختمانی به منظور تامین ایمنی بهداشت، دوام، حفاظت محیط زیست و صرفه اقتصادی در ساختمان است. دامنه کاربرد آن نیز محدود و انواع مواد، مصالح و فرآورده‌های ساختمانی متعارف و نوین است که در بنای انواع ساختمان‌ها و تاسیسات مربوط مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مصالح و فرآورده‌های ساختمانی باید جوابگوی نیازهای طراحی باشد از این رو مهندسان طراح، ناظر و مجری باید با توجه به مشخصات ساختمان و تاسیسات، مواد، مصالح و فرآورده‌های ساختمانی مناسب را انتخاب و حداقل مشخصات فنی آنها را مطابق طرح ارائه کنند. مشخصات ارائه شده در طرح‌ها باید با ضوابط مطرح شده در این مبحث مطابقت داشته باشد.